نقد فيلم

بهتاش صانعي ها اساسا دلش ميخواهد روي سوژه هاي بودار كار كند. هنوز حواشي پيرامون "احتمال باران اسيدي" ش از يادها نرفته بود كه اين بار سراغ حكم قصاص رفته. قصاص را آخرين بار محسن تنابنده در جشنواره فيلم فجر گذشته با "قسم" به چالش كشيد اما صانعي ها در قصيده ي گاو سفيد تلاش كرده نگاه جديدتر و البته احساسي تري به اعدام داشته باشد. 
قاضي كه متوجه ميشود حكم اعدام شخص بي گناهي را صادر كرده دچار تشويش دروني ميشود و بصورت ناشناس وارد زندگي خانواده و بازماندگان شخص اعدام شده ميشود. به آنها كمك ميكند و رابطه اي كه با نگاه جبران مافات آغاز شده بود وارد فضاي احساسي ميشود و قاضي ماجرا شغلش را از دست ميدهد. 
زندگي شخصي قاضي هم درگير طوفان است و پسرش در اثر اوردوز ميميرد‌. فضاي فيلم به تاريكي و تباهي ميرود و گويي اعدام شخص بي گناه زندگي قاضي را تحت تاثير قرار ميدهد‌. فيلم شعار گونه ونماد گراست و دربيان حرفش الكن است‌. رابطه ي يك قاضي با خانواده ي متهم حداقل در ايران معمولا  بدين گونه نيست‌. يك قاضي ممكن است چندين حكم اشتباه صادر كند و منطقي نيست نسبت به اشتباهاتش چنين واكنشي نشان دهد و اصولا قضات در جلسات دادگاه نميتوانند اينقدر احساسي عمل كنند.‌ 
بهرحال تلاش صانعي ها براي بررسي سوژه اي كه باجان آدمها سروكار دارد و احتمالا پرفروش نباشد قابل تقدير است ولي ميطلبد نگاه آتقدر پخته و جامع الاطراف باشد كه نه تنها اطلاعات مخاطب را افزايش دهد، بلكه ذهن اورا چنان درگير چالش كند كه سوژه برايش امري جدي شود و هروقت هرجا با آن درجايي برخورد كرد  آنچه در سينما ديده در ذهنش مرور شود. فيلم هاي متعددي در دنيا كمابيش به سوژه لزوم اعدام يا قصاص پرداخته اند ( مثل زندگي ديويد گيل /آلن پاركر۲۰۰۳/دربارهٔ زندگي ديويد گيل در واپسين روزهاي زندگي پيش از اعدام و تلاش‌هاي گروه‌هاي موافق و مخالف اعدام در اثرگذاري بر آراي شهروندان) كه اغلب با ديد منفي به آن نگريسته و كمتر علل وجود و لزوم آن را از نظر گذرانده‌ و لذا نتوانسته ديدي جامع و بيطرفانه به مخاطب بدهد. 
چندسالي ست قصاص نه فقط در ايران كه در كشورهاي جهان اسلام به مسئله ي پر بحثي تبديل شده و سينما بعنوان يكي از پرمخاطب ترين رسانه ها ميتواند نقش تعيين كننده اي در جهت گيري جامعه در رابطه با اين موضوع داشته باشد.